Na pokrycia dachowe używa się najczęściej miedzianych blach grubości 0,5-1,0 mm. Długość i szerokość arkuszy zależą od wymiaru oraz kształtu dachu. Pod wpływem ciepła (a warto pamiętać, że w gorące lato temperatura na dachach może dochodzić do 100 st. C) arkusze rozszerzają się i przesuwają – powstają rozszerzenia termiczne. Dlatego muszą być połączone ze sobą w taki sposób, by z jednej strony mogły swobodnie się rozszerzać, z drugiej, by nie dochodziło do przenikania wilgoci. Powinny mieć też odpowiednio dobrane wymiary.
Jak układać pokrycia z blachy miedzianej?
Podstawowa zasada przy układaniu tego rodzaju pokryć dachowych jest następująca: arkuszy blachy nigdy nie można łączyć bezpośrednio z warstwą podkładu w taki sposób, by blacha nie mogła się przesuwać. Sąsiadujące ze sobą arkusze łączy się i mocuje uchwytami do powierzchni. Dzięki temu powstaje przestań dylatacyjna, a blacha nie zdeformuje się, nie powygina ani nie uszkodzi.
W praktyce najpowszechniej stosuje się dwa rodzaje łączenia blach: rąbek stojący oraz łączenia na listwach (łatach). Rąbek stojący wykonywany jest przy użyciu żabek mocujących.
Żabki przybija się gwoździami miedzianymi do podkładu prostopadle do gzymsu (tzn. wzdłuż linii spadku dachu). Rąbek stojący jest odpowiedni dla dachów płaskich, czyli o nachyleniu 6-7%.
Połączenia na listwach, podobnie jak połączenia na rąbek stojący, są wykonywane na brzegach taśm, które nie są jednak łączone bezpośrednio ze sobą, tylko do listew mocowanych gwoździami lub wkrętami do podkładu wzdłuż linii spadku dachu. Taśmy mocujące w kształcie litery U układane są pod listwami. Cała listwa jest następnie przykrywana taśmą tak, by lekko wystawała poza grubość listwy. Takie rozwiązanie jest szczelniejsze niż rąbki stojące, ponieważ złącza są położone wyżej. Może ono być stosowane nawet na dachach o nachyleniu 3%.
Oba rodzaje połączeń są wykonane z elementów blachy przyciętych odpowiednio do długości listwy lub prefabrykowanych, profilowanych elementów z taśmy.
Montaż bez błędów
Najczęściej spotykaną przyczyną wad w pokryciu z blachy są łączenia. Podczas montażu najważniejsze jest zapewnienie możliwości przesunięć powstających w wyniku działania ciepła.
- Przesunięcia dwukierunkowe muszą być zapewnione na łączeniach węzłowych. Unikać należy łączeń na sztywno, np. złączy spawanych.
- Nie należy stosować łączeń, także węzłowych, w dolnych częściach dachu.
- Szczeliny dylatacyjne należy stosować w odpowiednich odstępach.
- Należy przygotować różne rodzaje mocowań, np. elementy poprzeczne odporne na naciski.
Uszkodzenia zwykle występują pod wpływem nacisku oraz przesunięć, co prowadzi do powstawania pęknięć wzdłuż krawędzi zagięcia. W przypadku dużych powierzchni płaskich niebezpieczeństwo wystąpienia takich wad jest większe. W większości przypadków pokryć dachowych z metalu konieczne są konstrukcje wzmacniające.
Musi być nie tylko estetyczny, ale także odpowiadać geometrii budynku. Zasadniczą kwestią jest jego nachylenie. Pokrycie dachowe wykonane przy użyciu łączeń na listwach lub arkuszy profilowanych sprawia, że zamiast dużych równych połaci dachu powstaje ciekawa wielopłaszczyznowa kompozycja. Takie pokrycia dachowe nie nadają się jednak na powierzchnie zaokrąglone ani na bardziej skomplikowane formy. Co więcej, montaż pokrycia dachowego wykonanego przy użyciu łączeń na listwach jest dość pracochłonny. Nawet bardzo skomplikowane powierzchnie dachów można stosunkowo łatwo pokryć przy użyciu arkuszy łączonych rąbkami stojącymi. W rezultacie powstaje pokrycie jednorodne z mniej widocznymi łączeniami. Szerokość elementów łączących oraz grubość arkuszy zależy od założeń estetycznych oraz wymiarów dachu, położenia innych elementów dachu a także wpływu działania wiatru.
