Miedź w architekturze stosuje się dokładnie tak samo, jak inne metale (np. aluminium, cynku, stal nierdzewna), ale z uwagi na specyficzne cechy tego materiału (tworzenie patyny, przewodność elektryczną oraz nieodporność na powierzchnie bitumiczne) należy ściśle przestrzegać zasad dotyczących rozwiązań architektonicznych.
Miedź odgrywa ważną rolę nie tylko przy renowacji starych zabytkowych budowli. Coraz częściej jest stosowana do wykonywania pokryć dachowych i elewacyjnych nowoczesnych budynków. Żaden inny materiał dachowy nie posiada takich własności plastycznych. Doskonale poddaje się formowaniu, co powoduje że jest idealnym pokryciem skomplikowanych konstrukcji dachowych. Daje szerokie możliwości przy kształtowaniu różnorodnych i wyjątkowych form architektonicznych.
Własności miedzi
Skład chemiczny i własności mechaniczne miedzi stosowanej na pokrycia dachowe i fasadowe określone są normą europejską EN 1172. Do ważniejszych własności miedzi należy jej odporność na ogień. Uniemożliwia przenikanie ognia, co powoduje, że gaszenie jest łatwiejsze i często dzięki niej można ocalić dach.
Inną cechą charakterystyczną miedzi jest powolne utlenianie się jej powierzchni i powstawanie nalotu zwanego patyną. Proces powstawania patyny jest naturalny – tworzy ona warstwę ochronną, która zabezpiecza materiał przed dalszą korozją. W razie wystąpienia uszkodzenia mechanicznego taka powierzchnia sama się regeneruje (zabliźnia).
