Przy wyborze materiału do wykonania instalacji wody pitnej należy zwrócić uwagę na odporności materiału na korozję i proces starzenia się materiału. Instalacje powinny zabezpieczać wodę pitna przed skażeniami mikrobiologicznymi, gdyż powierzchnie wewnętrzne instalacji mogą być miejscem namnażania się bakterii chorobotwórczych i pasożytów. W ostatnich latach poświęca się szczególną uwagę zagrożeniom związanych z rozwojem bakterii z rodzaju Legionella_, _które są przyczyną groźnej choroby zwanej legionellozą, objawiającej się zapaleniem płuc lub chorobami grypopochodnymi. Choroba ta jest szczególnie niebezpieczna dla osób w podeszłym wieku i zmniejszonej odporności na choroby.
Do wykonywania instalacji wody pitnej coraz powszechniej stosuje się miedź, która ma wysokie właściwości przeciwdrobnoustrojowe.
Zgodnie z obowiązującymi wytycznymi mamy trzy kryteria, które powinna spełniać woda płynąca przez instalacje z rur miedzianych: odczyn pH > 7, zawartość jonów azotanowych mniejsza od 30mg/l oraz stosunek zasadowości ogólnej do jonów siarczanowych większy od 2. Wszystkie te kryteria spełnia większość zakładów wodociągowych. Jedynie w niektórych rejonach podgórskich woda o zbyt wysokiej zawartość siarczanów nie spełnia trzeciego kryterium.
Aby jednak zastosować miedź w instalacjach wody pitnej, trzeba spełnić pewne warunki. Przykładowo w instalacjach zbudowanych z tego metalu należy stosować łuki zamiast kolanek. Łączy się to z prędkościami przepływu. Drobinki zawarte w wodzie zarysowują kolanka, zdzierając ochronną warstwą tlenkową. Warstwa odbudowuje się, pobierając tlen z wody i miedź z przewodu. Kolejne zarysowania prowadzą do perforacji. Prędkości przepływu ograniczone do 1 m/s w poziomach i 2 m/s w podłączeniach punktów czerpalnych. Większe prędkości powodują w miedzi korozję erozyjną. W celu ochrony instalacji przed zdzieraniem tlenkowej warstwy ochronnej obowiązkowo należy instalować filtr mechaniczny o zdolności zatrzymywania cząstek większych niż 80 μm. Filtr wymaga obsługi i płukania, gdy wzrastają opory. Minimalna grubość ścianki rury miedzianej nie może być mniejsza niż 1 mm. Poszczególne odcinki instalacji łączy się za pomocą lutowania miękkiego, gdy średnica rury jest mniejsza niż 28 mm, zaś dla średnic większych stosuje się lutowanie twarde. Alternatywną metodą łączenia jest zaprasowywanie.
Zawartość jonów miedzi w wodzie pitnej w granicach od setnych części mg/l do kilku mg/l Cu 2+ ma wpływ na właściwości zdrowotne. W Polsce z godnie z rozporządzeniem ministra zdrowia w sprawie wymagań dotyczących jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi woda pitna z instalacji miedzianych nie powinna zawierać więcej niż 2 mg Cu 2+/l. Miedź jest niezbędnym do życia pierwiastkiem śladowym. Jego niedobór w diecie może być przyczyną wielu chorób, gdyż miedź jest składnikiem wielu ważnych enzymów. Jony tego metalu zawarte w wodzie pitnej płynącej w instalacji wykonanej z miedzi mogą być dodatkowym źródłem zaopatrzenia organizmu człowieka w ten pierwiastek. Ponadto jony takie zabezpieczają instalację przed rozwojem bakterii z rodzaju _Legionella _oraz pasożytów. Istotną zaletą instalacji wody pitnej z miedzi jest możliwość przeprowadzenia dezynfekcji termicznej w celu zwalczenia bakterii_ _bez żadnych negatywnych skutków dla trwałości instalacji.
Miedź charakteryzuje się długim czasem eksploatacji, który sięga nawet ok.100 lat. Warunkiem jest jednak właściwe zaprojektowanie i eksploatacja instalacji, które zapewnią trwałość i niezniszczalność warstwy tlenków zabezpieczających przed dalszym utlenianiem się miedzi.