Drenaż wewnętrzny (podpodłogowy) można stosować w każdych warunkach hydro-geologicznych, jednak w praktyce projektanci nowych budynków niezwykle rzadko sięgają po tę technologię, wybierając tańszy drenaż opaskowy.
Drenaż wewnętrzny w nowym i istniejącym domu
Wykonanie drenażu wewnętrznego w nowo budowanym domu nie sprawia żadnych kłopotów - rury drenażowe i studzienki rewizyjne są układane przed wylaniem wylewek podłóg piwnicy. W przypadku istniejących budynków budowa drenażu podpodłogowego jest kłopotliwa i pracochłonna - wymaga zrywania podłogi i zdjęcia podściółki domu do głębokości ław fundamentowych. Stąd mała popularność tej metody odwadniania gruntu pod domem.
Czasami jest to jednak jedyny sposób na osuszenie piwnicy. Dzieje się tak np. wówczas, gdy wokół budynku znajdują się elementy uniemożliwiające odkopanie fundamentu i wykonanie drenażu opaskowego, albo kiedy woda zalewa fundamenty tylko jednego segmentu w budynku szeregowym.
Drenaż wewnętrzny w piwnicy - konieczne badania
Jeśli woda zalewa piwnicę, a metodą jej osuszenia ma być drenaż podpodłogowy, przed rozpoczęciem inwestycji niezbędne jest wykonanie badań geologicznych gruntu i sprawdzenie, czy zerwanie posadzki nie naruszy konstrukcji budynku. Badania są konieczne do prawidłowego zaprojektowania systemu, zwłaszcza poziomu położenia rur oraz grubości warstwy podsypki i powinny być wykonane przez uprawnionego geotechnika, który określi przyczyny podtapiania piwnicy.
Wykonanie drenażu podpodłogowego bez badań mogłoby skutkować powstaniem tzw. leja depresyjnego, czyli sytuacji, gdy drenaż intensywnie zbierający wodę spod budynku sprawia, że poziom wody gruntowej jest wyższy, niż poziom piwnicy. Taka różnica poziomów powoduje przepływ wody do wnętrza budynku pod fundamentami, a w konsekwencji wypłukiwanie spod nich podłoża. W sytuacji trudnych warunków hydro-geologicznych drenaż musi być prowadzony jak najwyżej nad poziomem posadowienia fundamentów, a instalacja dodatkowo podsypana złożami filtracyjnymi.
Projekt drenażu wewnętrznego - ważna sprawa
System drenażu podpodłogowego powinien być również zaprojektowany przez wykwalifikowanego inżyniera budowlanego, który oceni, czy zerwanie całości podłogi piwnicy nie spowoduje naruszenia konstrukcji budynku i określi głębokość wykopów. Sytuacje, gdy podłoga nie jest połączona konstrukcyjnie z ławami, bądź ścianami fundamentowymi zdarzają się bowiem rzadko, co w praktyce wymusza konieczność wykonywania drenażu fragmentami, bez zrywania całej podłogi.
Wykop nie powinien także schodzić poniżej poziomu posadowienia domu, gdyż grozi to wypchnięciem gruntu spod fundamentu, co może naruszyć stabilność konstrukcji budynku - ławy fundamentowe mają zazwyczaj około 50 cm wysokości.
Jak wykonuje się drenaż wewnętrzny?
Drenaż wewnętrzny (podpodłogowy) każdorazowo musi być projektowany indywidualnie w zależności od warunków hydro-geologicznych i konstrukcji budynku. Projektant dobiera rozstaw i średnicę rur drenażowych, grubość warstw podsypki i sposób wykonywania prac - całościowe zerwanie podłogi lub etapami.
W ogólnym schemacie wykonanie drenażu wygląda następująco: po całkowitym zerwaniu podłogi piwnicy wykonuje się wykop w podłożu pod domem, jednak nie głębszy, niż do dolnej krawędzi ław. W zależności od jakości gruntu pod budynkiem dno wykopu jest wyścielane warstwą piasku i zabezpieczane geowłókniną lub - w przypadku bardzo sypkich podłoży - wykonywana jest cienka wylewka betonowa chroniąca fundamenty przed podmywaniem.
Na tak przygotowanym podłożu należy wykonać 15-20 centymetrową warstwę podsypki z płukanego żwiru o frakcji 8-16 mm, zapewniającą prawidłową migrację wilgoci do rur drenażowych. W warstwie podsypki, wokół ław fundamentowych i przez środek podłogi, układany jest system orurowania zbierającego wilgoć (rury mają otwory umożliwiające wpływanie wody z warstwy podsypki do ich wnętrza). Rury drenujące są układane z 5% spadkiem w kierunku studzienek zbiorczych, a następnie przykrywane podsypką - otulina musi otaczać drenaż z każdej strony warstwą grubości 15-20 cm.
Przed otuleniem drenażu warstwą podsypki na skrzyżowaniach rur i w narożnikach montowane są studzienki rewizyjne, wystające nad nową podłogę (po jej zalaniu), umożliwiające czyszczenie i przepychanie rur drenażowych. Cały system jest podłączany do studzienki zbiorczej, najczęściej budowanej po zewnętrznej stronie fundamentów, której odpływ prowadzi do kanalizacji, studzienki chłonnej lub miejsca tzw. rozsączania wody. Po ułożeniu drenażu wykonywana jest próba drożności systemu (przez zalanie podsypki wodą) i odbudowywana podłoga piwnicy.
Odprowadzanie wody
Wykonanie drenażu podpodłogowego wymaga zaplanowania miejsca odprowadzania nagromadzonej w systemie wody. Jeśli lokalny urząd administracji samorządowej (gmina, urząd miasta) wyrazi zgodę, studzienkę zbiorczą można podłączyć do systemu kanalizacji (ogólnej, albo deszczowej).
W przypadku, gdy dom stoi na dużej działce o sporej połaci wystarczająco przepuszczalnego gruntu, zlokalizowanego w odległości 20-30 m od budynku, można w nim umieścić odpływ studzienki zbiorczej i pozwolić na swobodne rozsączanie wody w glebie (taką możliwość wykażą badania geologiczne zlecone przed wykonaniem drenażu).
Jeśli nie będzie żadnej z powyższych możliwości pozostanie budowa tzw. studzienek chłonnych, wypełnionych materiałem o wysokiej przepuszczalności (najczęściej żwirem) i odprowadzanie do nich wody ze studzienki zbiorczej celem rozsączenia. Takie rozwiązanie, choć w praktyce wykorzystywane najczęściej, podwyższa jednak koszty budowy drenażu podpodłogowego.
