Gazowe urządzenia grzewcze - podstawowe wymagania

Urządzenia gazowe można instalować w pomieszczeniach, które spełniają obowiązkowe wymagania dotyczące kubatury, wysokości, wentylacji,  odprowadzenia spalin oraz dopływu powietrza do spalania. Zasady te określono w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dn. 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakimi powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w Polskich Normach oraz w odrębnych przepisach. 

Poniżej przedstawiono wybrane wymagania montażu gazowych urządzeń grzewczych dotyczące urządzeń o maksymalnej mocy 30 kW.

Urządzeń z otwartą komorą spalania, takich jak kotły czy podgrzewacze wody nie można instalować w pomieszczeniach mieszkalnych (czyli w pokojach, sypialniach, czy też pomieszczeniach do dziennego pobytu ludzi). Montaż takich urządzeń odbywa się z reguły w kuchni, w łazience lub w pomieszczeniu technicznym. Aby w pomieszczeniu mieszkalnym zainstalować urządzenia gazowe z zamkniętą komorą spalania, należy zastosować koncentryczne przewody powietrzno-spalinowe. Kotły gazowe można montować wyłącznie w pomieszczeniach, w których domownicy przebywają nie dłużej niż 4 godziny na dobę. Wysokość pomieszczenia, w którym planowany jest montaż gazowego urządzenia grzewczego powinna wynosić minimum 2,2 m. Wyjątkiem są budynki jednorodzinne, budynki mieszkalne w zabudowie zagrodowej i budynki rekreacji indywidualnej, które zostały wzniesione przed 15 grudnia 2002 r. - dopuszcza się w nich montaż gazowych kotłów grzewczychm jeżeli pomieszczenia techniczne mają wysokość co najmniej 1,9 m. Z kolei kubatura pomieszczeń, w których przewidziano instalację urządzeń gazowych z otwartą komorą spalania nie może być mniejsza niż 8 m³, a w przypadku urządzeń z zamkniętą komorą spalania - nie mniejsza niż 6,5 m³.

W pomieszczeniu, w którym zamontowane jest urządzenie gazowe należy zadbać o odpowiednią wentylację. Należy pamiętać o tym, że wentylacja jest zapewniona tylko wtedy, gdy jest nawiew i wywiew powietrza. Pomieszczenie z urządzeniem gazowym musi posiadać umieszczoną pod sufitem kratkę wywiewną o przekroju 200 cm² i niezamykany bezpośrednio z zewnątrz otwór nawiewny o powierzchni 200 cm². Gdy pomieszczenie znajduje się wewnątrz budynku i nie ma ściany zewnętrznej, dopuszcza się wykonanie jednego otworu nawiewnego bezpośrednio z zewnątrz w sąsiednim pomieszczeniu i drugiego otworu między tymi pomieszczeniami (obydwa po 200 cm²). Często wykonuje się również niezamykane otwory w drzwiach (sumaryczny przekrój otworów powinien wynosić 200 cm²).

Przewody kominowe do wentylacji grawitacyjnej powinny mieć przekrój co najmniej 0,016 m², a najmniejszy wymiar przekroju powinien mieć co najmniej 0,1 m²). Należy pamiętać o tym, że nie wolno stosować indywidualnych wentylatorów wyciągowych w pomieszczeniach, w których znajdują się wloty do przewodów spalinowych. Nie wolno również stosować mechanicznej wentylacji w pomieszczeniu z urządzeniami gazowymi pobierającymi powietrze do spalania z pomieszczenia i z grawitacyjnym odprowadzeniem spalin (otwarta komora spalania). Można natomiast zastosować mechaniczną wentylację nawiewno-wywiewną zrównoważoną lub nadciśnieniową.

Produktem ubocznym urządzeń gazowych wynikającym ze spalania gazu są spaliny, które w większości składają się z dwutlenku węgla i pary wodnej oraz niewielkiej ilości tlenku węgla i związków siarki. Oczywiste jest, że muszą one być odprowadzone na zewnątrz. Za ich odprowadzenie z urządzeń gazowych z otwartą komorą spalania odpowiada sprawnie funkcjonujący komin w połączeniu ze sprawnie działającą wentylacją. Komin będzie funkcjonował poprawnie tylko wtedy, gdy do spalania będzie doprowadzona odpowiednia ilość powietrza. Należy mieć na uwadze, że rzeczywiste zapotrzebowanie powietrza do spalenia 1 m³ gazu ziemnego wynosi około 14 m³. Urządzenie o mocy 20 kW spala 2,5 m³ gazu na godzinę. Wynika z tego, że należy dostarczyć do spalania strumień 35 m³ świeżego powietrza na każdą godzinę pracy urządzenia. Bardzo ważne jest, aby nie zakrywać nawiewnych kratek wentylacyjnych doprowadzających powietrze do spalania.

Najmniejszy wymiar przekroju lub średnica murowanych przewodów kominowych spalinowych o ciągu naturalnym i przewodów dymowych powinna wynosić co najmniej 0,14 m, a przy zastosowaniu stalowych wkładów kominowych ich najmniejszy wymiar lub średnica to minimum 0,12 m.

Powietrze dostarczane do spalania nie może być zanieczyszczone. Należy zwracać uwagę na to, aby nie zawierało ono składników sprzyjających korozji, takich jak chlor czy fluor. Takie związki znajdują się w rozpuszczalnikach, farbach, klejach, aerozolach i różnych domowych środkach do czyszczenia. Nie należy przechowywać takich środków w pomieszczeniach, w których są zainstalowane urządzania grzewcze lub w pomieszczeniach sąsiednich.

Przy montażu urządzeń, które mają też za zadanie przygotowanie ciepłej wody ważna jest ich lokalizacja w stosunku do punktów jej poboru. Wpływa to zarówno na komfort użytkowania jak i ekonomiczność. Szczególne ważne jest to dla urządzeń, które podgrzewają wodę w sposób przepływowy (przepływowe podgrzewacze wody i kotły dwufunkcyjne). Z punktu widzenia komfortu i ilości niepotrzebnie zużytej wody najlepiej, jeśli odległość między urządzeniem a punktem poboru wody (w rozwinięciu instalacji) nie wynosi więcej niż 6 m. Należy pamiętać, że im dłuższy jest ten odcinek, tym dłuższy będzie czas oczekiwania na wodę.

Na przykład: do mycia rąk zwykle pobieramy wodę strumieniem rzędu 4 dm³/min. Jeśli do kranu woda jest doprowadzona rurą miedzianą o średnicy DN 15 mm, to w 1 mb rury zgromadzone jest 0,13 dm³ wody (najczęściej oczywiście zimnej na skutek wychłodzenia z braku poboru). Jeśli zatem pobierzemy wodę w punkcie oddalonym o 10 m, to czas oczekiwania na wodę będzie wynosił prawie 20 sekund! Często na skutek oddania części ciepła „po drodze” w praktyce czas ten ulega jeszcze wydłużeniu. Z tego powodu, w rozległych instalacjach, w domach jednorodzinnych zalecamy stosowanie kotłów jednofunkcyjnych, współpracujących z zasobnikami ciepłej wody lub pojemnościowych podgrzewaczy o odpowiedniej wielkości. Takie rozwiązanie pozwala na zgromadzenie odpowiedniej ilości ciepłej wody w okresach jej mniejszego zużycia, na jednoczesną obsługę większej liczby punktów czerpalnych bez spadków ciśnienia. Daje to również możliwość podłączenia cyrkulacji i tym samym pobór ciepłej wody w punkcie czerpalnym natychmiast po odkręceniu kranu.