Kocioł jednofunkcyjny plus zasobnik – to najczęściej stosowane rozwiązanie w domach jednorodzinnych do zaopatrzenia w ciepłą wodę użytkową. Jest ono najwygodniejsze – ciepła woda dostępna jest niemal od razu (przy zastosowaniu cyrkulacji), można z niej korzystać z kilku punktów poboru jednocześnie, niezależnie od ich odległości od kotła i zasobnika, bez spadków ciśnienia i temperatury.
Budowa zasobnika
Zasobnik ciepłej wody to zbiornik ze stali w kształcie walca lub prostopadłościanu, zaizolowany zazwyczaj pianką poliuretanową (bezfreonową) ograniczającą straty ciepła. Powierzchnia zbiornika, zarówno wewnętrzna, jak i zewnętrzna, pokryta jest emalią ceramiczną (jedna lub dwie warstwy) zabezpieczającą przed korozją. Dodatkowym zabezpieczeniem przed korozją, a także osadzaniem się kamienia jest anoda magnezowa lub anoda aktywna, tytanowa. Dostępne są także zasobniki z nierdzewnej stali szlachetnej (wysokostopowej) – nie wymagają stosowania anody ochronnej.
Wewnątrz zbiornika, w dolnej jego części, znajduje się wężownica – rura zwinięta w spiralę. Pełni ona funkcję wymiennika ciepła – przekazuje ciepło z kotła wodzie zmagazynowanej w zbiorniku, ogrzewając ją.
W instalacjach grzewczych współpracujących z kolektorami słonecznymi stosuje się zasobniki wyposażone w dwie wężownice (dolna i górna). Są to biwalentne pojemnościowe podgrzewacze c.w.u. W podgrzewaczach tych ciepło z kolektorów słonecznych przekazywane jest wodzie przez dolną wężownicę (solarną). Górna wężownica (kotłów) zaś zapewnia dogrzewanie wody przez kocioł.
Do pracy z pompami ciepła przeznaczone są zasobniki z jedną, ale bardziej rozbudowaną wężownicą (2 razy większą niż w standardowych podgrzewaczach). Zwiększona powierzchnia wężownicy umożliwia efektywne podgrzewanie wody użytkowej przy niskich parametrach czynnika grzewczego – dla pomp ciepła temperatura zasilania wynosi zazwyczaj 55/65ºC.
Większość zasobnikowych podgrzewaczy jest wyposażona w króciec do podłączenia cyrkulacji, umożliwiającej użytkownikowi natychmiastowy dostęp do ciepłej wody.
Pojemność
Pojemność zasobnika dobiera się odpowiednio do zapotrzebowania na ciepłą wodę. Bierze się pod uwagę liczbę użytkowników, ilość punktów poboru wody, a także przyzwyczajenia i upodobania domowników – czy chętniej korzystają z prysznica czy też z kąpieli w wannie. Ogólnie przyjmuje się, że dla 3-4-osobowej rodziny wystarczają zasobniki o pojemności 120-150 litrów.
Ustawienie zbiornika
Miejsce ustawienia zasobnika powinno umożliwiać odpowiednie poprowadzenie instalacji wodnej, zarówno przewodów rozprowadzających wodę do poszczególnych punktów poboru, jak i doprowadzających wodę grzewczą. Wybierając miejsce na bojler trzeba też wziąć pod uwagę jego ciężar po napełnieniu wodą. Zasobnik o pojemności 120 l waży ok. 183 kg, o pojemności 150 l – 230 kg, a o pojemności 200 l – prawie 300 kg. Zasobnik ustawia się jak najbliżej kotła, aby uniknąć zbędnych strat ciepła – obok kotła stojącego i pod kotłem wiszącym. Dostępne są także modele zasobników, które przeznaczone są do montażu w poziomie.
Konserwacja zasobnika
Zewnętrzne części zbiornika raz na jakiś czas powinno się przetrzeć wilgotną ścierką z dodatkiem delikatnego środka czyszczącego. Nie wolno używać środków do szorowania i rozpuszczalników.
Po roku eksploatacji powinno się sprawdzić stan zużycia magnezowej anody ochronnej. Taką kontrolę warto przeprowadzać co roku i jeśli to konieczne wymienić anodę na nową. Raz w roku także powinno się sprawdzić szczelność wszystkich połączeń w instalacji. Dobrze jest również wyczyścić wnętrze zbiornika. W tym celu najpierw spuszcza się wodę ze zbiornika, a następnie przepłukuje się go wodą (przez otwór rewizyjny), usuwając ewentualne osady. Trzeba pamiętać,
że w zbiorniku przechowywana jest woda użytkowa, a więc jego czyszczenie powinno się odbywać
z zachowaniem zasad higieny.
W czasie eksploatacji zasobnika dobrze jest przeprowadzać tzw. dezynfekcję termiczną, polegającą na podgrzewaniu wody (przez co najmniej godzinę) do temperatury powyżej 60ºC (na ten czas trzeba wyłączyć pompę cyrkulacyjną).
