Systemy drenarskie umożliwiają stosunkowo równomierny przepływ wody w gruncie na pewnej powierzchni. Rura drenarska ma na powierzchni otworki o odpowiedniej średnicy. Pozwalają one na ruch wody (przesączanie). Ruch ten może następować w dwóch kierunkach. W drenażu rozsączającym – woda z przydomowej oczyszczalni ścieków przesącza się z rur do gruntu; zaś w drenażu opaskowym – woda z gruntu sączy się do rur.
W obu przypadkach pojawia się niebezpieczeństwo, że otworki (perforacja) zostaną zatkane cząstkami gruntu. Prowadzi to do obniżenia wydajności, a nawet do zupełnego zatrzymania pracy drenażu. Dlatego tak ważne jest zabezpieczenie otworów przed zatykaniem. Do tego właśnie celu służą geowłókniny.
Geowłóknina występuje jako gotowa warstwa, składająca się z włókien różnego rodzaju (cienkie nitki, włókna taśmowe - paski folii, włókna cięte, przędza o przekroju okrągłym - sploty włókien, wiązki przeplatane włóknami innego polimeru). Aby nadać geowłókninom odpowiednie cechy, trzeba dobrać materiał o odpowiednich właściwościach. Włókna materiału muszą mieć odpowiedni ciężar cząsteczkowy, sprężystość, obojętność chemiczną. Muszą być odpowiednio połączone (klejenie lub łączenie mechaniczne - przeszywanie, igłowanie). Dzięki temu materiał zyskuje odpowiednią gęstość powierzchniową i własności hydrauliczne. Połączenie tych dwóch czynników pozwala na wytworzenie materiału, który będzie lekki, sprężysty i wytrzymały na rozciąganie. Geowłóknina jest dobrym materiałem zabezpieczającym rurę - nie obciąża jej, pracuje wraz z nią oraz jest odporna na obciążenia statyczne (parcie gruntu) i dynamiczne, szczególnie na obciążenia czasowe.
Geowłóknina musi cechować się odpowiednią strukturą - tak, aby umożliwiać przepływ wody, a jednocześnie uniemożliwiać przenikanie cząstek gruntu. Dzięki tej strukturze geowłóknina odznacza się specyficznymi własnościami hydraulicznymi. Najważniejsze są dobre własności filtracyjne, np. duża wodoprzepuszczalność (rzędu 0,1 m³/(m²·s)). Jednocześnie materiał nie pochłania wody,więc praca drenażu nie jest zakłócana.
Geowłókniny wykonuje się z włókien polimerowych. Najczęściej stosowanymi polimerami sztucznymi są polipropylen i polistyren. Stosowane są też:
- polietylen - kiedy konieczna jest praca w niższym temperaturach (polietylen ma większą elastyczność);
- poliester - kiedy występuje stałe obciążenie pełzanie (poliester ma mniejsze pełzanie, czyli wydłużenie względne spowodowane stałym obciążeniem).;
- polichlorowinyl, poliakrylonitryl, poliamidy, politereftalan etylenu, politereftalan butylenu.
Geowłókniny mogą też występować jako mieszane, aby wykorzystać najlepsze cechy danych materiałów (np. ok. 80% polipropylenu i ok. 20% polietylenu).
Do produkcji geowłóknin można również stosować włókna naturalne: jutę, len, bawełnę, słomę oraz włókna orzecha kokosowego.
Niektóre firmy produkujące systemy drenarskie dostarczają rury drenarskie w nakładanych otulinach z geowłóknin.
Geowłókniny mają zastosowanie w systemach drenarskich. Ich zadaniem jest ochrona rur systemu przed zatykaniem ich porami gruntu. Geowłóknina powinna być układana starannie i ostrożnie, na podsypce z otoczaków - żwiru o zaokrąglonych krawędziach - aby nie uległa zniszczeniu. Geowłóknina powinna więc zabezpieczać
- rury drenażu opaskowego, które zbierają wodę z gruntu,
- rury drenażu rozsączającego, które rozprowadzają podczyszczone ścieki w gruncie (dodatkowo geowłóknina wspomaga oczyszczanie ścieku);
- skrzynki rozsączające, których zadaniem jest magazynować i rozprowadzać w gruncie wody opadowe.
Rodzaj zastosowanej geowłókniny zależy w dużej mierze od gruntu, w którym położony jest system Jest to związane z wielkością ziaren gruntu, przed którymi ma zabezpieczać geowłóknina. Ogólna zasada mówi, że W gruntach piaszczystych stosuje się otulinę z włókien syntetycznych, a w gruntach gliniastych - z włókien naturalnych.
