Sieć a instalacja gazowa

Sieć gazowa
Sieć gazowa jest własnością dostawcy gazu. Pod nazwą „sieć” ukrywają się rury, armatura (uzbrojenie) i urządzenia wodne, które znajdują się poza budynkiem (granicami nieruchomości). Sieć gazowa ma następującą hierarchię:

• Sieci przesyłowe (gazociągi wysokiego ciśnienia – powyżej 1,6 MPa);
• Sieci rozprowadzające (średniego ciśnienia - powyżej 10 kPa, ale mniej niż 0,5 MPa lub średniego podwyższonego średniego ciśnienia - do 1,6 MPa)
• Sieci rozdzielcze (średniego lub niskiego ciśnienia  – do 10 kPa).

Granicą między sieciami przesyłowymi a rozprowadzającymi jest stacja redukcyjna.
Sieć rozprowadzająca przechodzi w sieć rozdzielczą w budynku rozdzielni.

Przewody gazowe prowadzone są pod ziemią, co zabezpiecza je przed wpływem warunków atmosferycznych. W miarę możliwości przebieg przewodów jest zgodny z linią drogi. Takie rozwiązanie pozwala na łatwe włączanie nowych odbiorców do sieci.

Przyłącze: przejście sieć - instalacja
Włączenie odbiorcy następuje poprzez przyłącze, mocowane do przewodu sieci rozdzielczej. Przyłącze stanowi odcinek rury łączący sieć z instalacją – rurami i urządzeniami w budynku (na terenie nieruchomości).
Przyłącza oznaczane są znakami informacyjnymi. Na znaku podana jest średnica (w mm), spadek przyłącza (w promilach) oraz jego długość (w m) oraz rodzaj sieci (średnio – czy niskociśnieniowa). Może być też podany materiał, z którego jest wykonane przyłącze (najczęściej stal ocynkowana – wtedy nie ma informacji o materiale; bądź polietylen oznaczony jako PE).
Na przyłączu  zamontowany jest główny kurek gazowy oraz (jeśli jest potrzebny) reduktor ciśnienia. Urządzenia umieszczone są w szafce gazomierzowej na granicy nieruchomości lub na ścianie budynku. Granicą między siecią a instalacją jest kurek gazowy główny – własność dostawcy.

Instalacja gazowa
Instalację gazową można podzielić na zewnętrzną (na terenie nieruchomości, ale poza budynkiem)
i wewnętrzną (w budynku). Podział ten wydaje się oczywisty, ale jest istotny przy doborze materiału instalacyjnego – do instalacji zewnętrznej można użyć tylko rur stalowych, a do wewnętrznych – stalowych i miedzianych.
W budynku wielorodzinnym można wyróżnić też instalacje mieszkaniowe. Granicą instalacji mieszkaniowej jest gazomierz, zamontowany w mieszkaniu bądź na klatce schodowej i wyposażony w kurek kulowy. Każdy właściciel mieszkania rozlicza się z dostawcą gazu indywidualnie.

Która część czyja?
Ponieważ gaz może być dostarczony tylko z sieci, obowiązki i prawa użytkownika i dostawcy są jasno określone.

Dostawca:

• jest właścicielem przyłącza, kurka głównego i gazomierza;
• wykonuje projekt oraz załatwia wszelkie formalności urzędowe związane z wykonaniem przyłącza (chyba, że właściciel budynku chce załatwić to sam);
• wykonuje budowę przyłącza i nadzoruje ją;
• przygotowuje warunki dostawy gazu;
• przeprowadza tzw. odbiór instalacji (zatwierdza jej wykonanie);
• ma obowiązek regularnie przygotowywać rozliczenia za usługi;

Odbiorca:

• jest właścicielem instalacji domowej;
• występuje do dostawcy gazu o wydanie warunków technicznych;
• występuje do dostawcy o przygotowanie umowy na dostarczanie gazu;
• załatwia pozwolenie na budowę instalacji domowej i jej wykonanie (zleca uprawnionej firmie);
• zleca firmie kominiarskiej sprawdzenie wentylacji i podłączenia odbiorników do przewodów spalinowych;
• podpisuje i przechowuje protokół odbioru instalacji;
• regularnie wnosi opłaty za zużycie gazu.